امام باقر علیه السلام در وصایای خود یکی از نشانه های هر فرد مؤمن را جهاد با نفس می داند و می فرماید:
«إِنَّ الْمُؤْمِنَ مَعْنِیٌّ بِمُجَاهَدَهِ نَفْسِه، لِیَغْلِبَهَا عَلَى
هَوَاهَا فَمَرَّهً یُقِیمُ أَوَدَهَا وَ یُخَالِفُ هَوَاهَا فِی
مَحَبَّهِ اللَّهِ وَ مَرَّهً تَصْرَعُهُ نَفْسُه فَیَتَّبِعُ هَوَاهَا
فَیَنْعَشُهُ اللَّهُ فَیَنْتَعِشُ وَ یُقِیلُ اللَّهُ عَثْرَتَهُ
فَیَتَذَکَّرُ وَ یَفْزَعُ إِلَى التَّوْبَهِ وَ الْمَخَافَهِ، فَیَزْدَادُ
بَصِیرَهً وَ مَعْرِفَهً لِمَا زِیدَ فِیهِ مِنَ الْخَوْفِ، وَ ذَلِکَ
بِأَنَّ اللَّهَ یَقُولُ: إِنَّ الَّذِینَ اتَّقَوْا إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ
مِنَ الشَّیْطانِ تَذَکَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُون؛
به راستی، مؤمن، سخت متوجه جهاد با خود است تا بر هوای نفس خود غلبه کند. یک بار نفس را از کجی به راستی آرد و با خواهش او، برای خدا مخالفت کند، و بار دیگر، هم نفس او را به زمین زند و پیرو هوس او شود و خدایش دست او را بگیرد و از جا بلند کند و از لغزش او بگذرد و متذکر شود و به توبه کردن و ترسیدن از خدا گراید و معرفت و بینایی اش را بیفزاید، برای اینکه ترسش افزوده است. این گونه است که خداوند در قرآن کریم می فرماید: به راستی، کسانی که تقوا دارند، هنگامی که گرفتار وسوسه های شیطان شوند، به یاد (خدا و پاداش و کیفر او) می افتد، و ناگهان بینا می گردند.»
مستدرک الوسائل، حاج میرزا حسین نوری، مؤسسه آل البیت، چاپ سوم، ۱۴۱۱ ق، ج۱۱، ص۱۴۲٫
