امیرالمؤمنین(سَلَامُ اللَّهِ عَلَیه) بعد از رحلت وجود مبارک پیامبر(صلی الله علیه و آله)، وقتی به حضرت عرض کردند که چرا خضاب نمیکنید؟، فرمود: «نَحْنُ قَوْمٌ فِی مُصِیبَةٍ»؛ما مصیبتزده هستیم؛
در بخشی از نهجالبلاغه آمده است «لَقَدِ انْقَطَعَ بِمَوْتِکَ مَا لَمْ ینْقَطِعْ بِمَوْتِ غَیرِک»،درست است که هر عالِمی، هر دانشمندی، هر امام و پیامبری رحلت کند یک حادثه سنگینی است، اما حادثهای که مشابه حادثه رحلت رسول اکرم باشد نیست؛
زیرا با رحلت شما چیزی از ما قطع شده است که جبرانناپذیر است، با رحلت شما آن وحی الهی که میآمد قطع شد، لذا ما قومی مصیبتزده هستیم.
فضای نزول قرآن و فضای بعثت رسول خدا(عَلَیهِ وَ عَلیٰ آلِهِ آلَافُ التَّحِیةِ وَ الثَّنَاء)، را وجود مبارک حضرت امیر(علیه السلام) در همان خطبههای اوّلیه نهجالبلاغه مشخص کرد؛ فرمود جهان در عصر بعثت این بود که برخی «مُلحد» بودند، بعضی «مُشرک» بودند و «صَنم» و «وَثَن» خدای آنها بود، بهداشت نداشتند، آب سالم نداشتند، رحم و مروّت درونی نداشتند، اقتصاد سالم نداشتند و رسول خدا آمد الحاد را برداشت، شرک را برداشت آن اختلاف را برداشت، اتحاد را به جای اختلاف گذاشت، توحید را به جای شرک گذاشت، «وَثَن» و «صَنَم» را برداشت، فرمود: «طَرَائِقُ مُتَشَتِّتَةٌ بَینَ مُشَبِّهٍ لِلَّهِ بِخَلْقِهِ أَوْ مُلْحِدٍ فِی اسْمِهِ»،
این بیان مبسوط را وجود مبارک حضرت امیر به عنوان شأن نزول رسالت و شأن نزول اصل قرآن بیان کرده است.
آیت الله جوادی آملی
و هرروز هم به مصیبتمان افزوده میشود