شرط همراهی با امام حسین علیه السلام

امام حسین علیه السلام تنها کسانی را به همراهی خود و سهیم شدن در قیام خونین خویش دعوت کرد که موطن خویش را لقای الهی می دانستند و حاضر بودند با بذل جان در این سرزمین ملکوتی متوطن شوند:

 

من کان باذلاً فینا مُهجتَه و موطّنا علی لقاءِ اللهِ نفسَه فلیرحَل معنا

 

زیرا قیام آن حضرت برای شناخت بیشتر مردم از آغاز و انجام خود و آگاهی آنان از وطن لقای الهی بود نه برای گرفتن سرزمین عراق و شام.

 

متأسفانه بسیاری از مردم اصل ونسب و وطن خود را گم و آن را فراموش کرده و غافلند که از کجا آمده اند و به کجا خواهند رفت؛

 

آنان می پندارند که با مرگ می میرند و پس از آن می پوسند ٬ در حالی که انسان با مرگ از پوست در می آید و زندگی اصلی را شروع می کند : (و ان الدار الاخرة لهی الحیوان لو کانوا یعلمون)؛ الناس نیام فاذا ماتوا انتبهوا.

 

این سخن نغز و دلپذیر شیخ بهایی در معنای حب الوطن من الایمان :

 

این وطن مصر و عراق و شام نیست

 

این وطن شهریست کان را نام نیست

 

پس از کلام بزرگ حکیم الهی شیخ اشراق است که با صراحت گفت:معنای حب الوطن من الایمان این است که انسان بداند از کجا آمده و به کجا میرود و اکنون در کجاست و هرگز مسیر و بین راه یعنی دنیا را وطن نداند زیرا انسان از خداست و به او باز می گردد: ( انا لله و انا الیه راجعون)...

 

آیت الله جوادی آملی

کوثر کربلا/ صفحه۱۴۹

نکته ای قابل تأمل

حضرت امام رضا علیه السلام خطاب به ریان ابن شبیب فرمودند:

إن کنت باکیا لشئ فأبک للحسین

و به قول طلبه ها این کلام عام است یعنی درهرمصیبت وغمی باید به غم اباعبدالله الحسین علیه السلام نگریست و بر آن گریست
یعنی در مصیبت علی اصغر باید غم حسین را نگریست و گریست
در مصیبت علی اکبر نیز و در مصیبت........
وباید بر غم حسین در مصیبت عباس گریست
همان جایی که فرمود:

 الان انکسر ظهری و قلت حیلتی.....

ما رأیت الّا جمیلاً

در فلسفه سخن از "بود" و "نبود" است

و در عرفان سخن از "بود" و "نمود"

با طلا باید نوشت

قالَ الصّادقُ علیه السّلام :

نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنا تَسْبیحٌ

وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ وَ کِتْمانُ سِرّنا جِهادٌ فى سَبیلِ اللّهِ.

ثَمَّ قالَ اَبُو عَبدِاللّهِ علیه السّلام :

یَجِبُ اَنْ یُکْتَبَ هذا الْحَدیثُ بِالذَّهَبِ.

امام صادق علیه السّلام فرمود:

نَفَس کسى که بخاطر مظلومیّت ما اندوهگین شود، تسبیح است

و اندوهش براى ما، عبادت است

و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست .

سپس امام صادق علیه السّلام افزود:

این حدیث را باید با طلا نوشت !

امالى شیخ مفید، ص ۳۳۸

نکته ای بسیار مهم

امام باقر علیه السلام در وصایای خود یکی از نشانه های هر فرد مؤمن را جهاد با نفس می داند و می فرماید:

«إِنَّ الْمُؤْمِنَ مَعْنِیٌّ بِمُجَاهَدَهِ نَفْسِه، لِیَغْلِبَهَا عَلَى هَوَاهَا فَمَرَّهً یُقِیمُ أَوَدَهَا وَ یُخَالِفُ هَوَاهَا فِی مَحَبَّهِ اللَّهِ وَ مَرَّهً تَصْرَعُهُ نَفْسُه فَیَتَّبِعُ هَوَاهَا فَیَنْعَشُهُ اللَّهُ فَیَنْتَعِشُ وَ یُقِیلُ اللَّهُ عَثْرَتَهُ فَیَتَذَکَّرُ وَ یَفْزَعُ إِلَى التَّوْبَهِ وَ الْمَخَافَهِ، فَیَزْدَادُ بَصِیرَهً وَ مَعْرِفَهً لِمَا زِیدَ فِیهِ مِنَ الْخَوْفِ، وَ ذَلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ یَقُولُ: إِنَّ الَّذِینَ اتَّقَوْا إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّیْطانِ تَذَکَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُون؛

به راستی، مؤمن، سخت متوجه جهاد با خود است تا بر هوای نفس خود غلبه کند. یک بار نفس را از کجی به راستی آرد و با خواهش او، برای خدا مخالفت کند، و بار دیگر، هم نفس او را به زمین زند و پیرو هوس او شود و خدایش دست او را بگیرد و از جا بلند کند و از لغزش او بگذرد و متذکر شود و به توبه کردن و ترسیدن از خدا گراید و معرفت و بینایی اش را بیفزاید، برای اینکه ترسش افزوده است. این گونه است که خداوند در قرآن کریم می فرماید: به راستی، کسانی که تقوا دارند، هنگامی که گرفتار وسوسه های شیطان شوند، به یاد (خدا و پاداش و کیفر او) می افتد، و ناگهان بینا می گردند.»

مستدرک الوسائل، حاج میرزا حسین نوری، مؤسسه آل البیت، چاپ سوم، ۱۴۱۱ ق، ج۱۱، ص۱۴۲٫

جریانی به امتداد تاریخ

غدیر یک موضوع گذشته تاریخی نیست 

بلکه یک جریان به امتداد تاریخ است

و جبت و طاغوت و اهل ظلم دشمنان این جریان
اگر نگاهی هرچند گذرا به متن خطبه غدیر داشته باشیم متوجه این مطلب خواهیم شد که اگر کسی غدیر را در همان زمان خودش ببیند در واقع آن را ندیده است

این که حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: فَلْیُبَلِّغِ الْحاضِرُ الْغائِبَ وَالْوالِدُ الْوَلَدَ إِلى‏ یَوْمِ الْقِیامَةِ : باید حاضران به غائبان و پدران به فرزندان تا روز قیامت این مطلب را برسانند برای تکرار و قصه گویی یک اتفاق در گذشته تاریخ نیست

احساس ما در برابر کرامات اهل بیت علیهم السلام

وقتی ما کراماتی از اهل بیت علیهم السلام می شنویم احساس شعف می کنیم و شاید اشک از چشمان ما جاری شود کرامماتی مثل شفای مریضان و ...

در حالیکه این ها از کوچکترین کرامات اهل بیت علیهم السلام می باشد که از متمسکین به ذیل ولایت مثل عاکف حرم رضوی مرحوم حاج شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی هم صادر می شود.

کرامات اهل بیت علیهم السلام را باید در چیزهای دیگری جستجو کرد که فقط مخصوص این خانواده است و آن معارفی است که از معادن حکمت و مدینه های علم صادر شده است و از بارزترین آن ها زیارت جامعه کبیره که صادره از ناحیه مقدسه هادی امت امام علی النقی علیه السلام است

اگر بناست با شنیدن ماجرای شفا یافتن مریضی با عنایت یکی از اهل بیت علیهم السلام به شور و شعف درآییم و اشک از چشمانمان جاری شود به طریق اولی باید در مقابل امثال زیارت جامعه کبیره چنین حالاتی پیدا کنیم

در روز عرفه، غیر خدا را طلب نکنید

در اهمیت عرفه همین بس که امام صادق(علیه السلام)فرمود:

اگر ماه مبارک رمضان بر کسی گذشت و او آمرزیده نشد، تا ماه مبارک آینده به آمرزش او امیدی نیست مگر آنکه عرفه را با شرایط آن ادراک کند.

از این‏ رو امام سجّاد(علیه السلام)به سائلی که در روز عرفه گدایی می‏ کرد، فرمود:

وای بر تو! آیا در چنین روزی، دست نیاز به‏ سوی غیرخدا دراز می‏ کنی؛ در چنین روزی برای کودکان در رحمْ امید سعادت می‏ رود؛کسی که در این جا از خدا غیرخدا را طلب کند زیان کرده است.

آن حضرت کسانی را که در چنین زمان و مکانی دست نیاز به سوی دیگران دراز می‏ کنند، بدترینِ انسانها معرفی فرمود.
روز عرفه روز دعا و نیایش است و اگرچه روزه آن روز مستحب است لیکن اگر روزه ‏گرفتن موجب ضعف شود، آن‏گونه که انسان نتواند دعاهای این روز را بخواند، خواندن دعا بر روزه‏ گرفتن مقدم است.

برگرفته از کتاب جرعه ای از صهبای حج،حضرت آیت الله جوادی آملی،ص238