خلاصه هویّت امام حسین (علیه‌السلام) را می توان چنین ترسیم کرد:
🔹 آن حضرت همتای قرآنی است که نه تنها وَریثِ صُحُف گذشته است، بلکه مُهَیْمِنِ بر آنها است.
🔹 وارث همه انبیا و اولیایی است که مأمور نهضت الهی بوده اند؛ لذا هنگام خروج از مدینه آیه ای را تلاوت کرد که یادآور خروج حضرت کلیمِ خدا از مصر بود، و زمان ورود به مکّه آیه ای را قرائت کرد که تذکره ورود حضرت موسی (علیه‌السلام) به مَدْیَن بود، و در بین راه کربلا جریان شهادت حضرت یحیی و بریدن سر او را به خاطر می آورد و....
🔹 پیوند ویژه با خاتم پیامبران داشت که در مقطعِ هبوطِ نبوّت، مستحق لَقَب عزّتْ آفرینِ «أنا من حسین» بود و در مقطع صعود امامت، شایسته وصفِ افتخارآورِ «حسینٌ منّی» می شد.
🚨 منبع: سروش هدایت، جلد 2
آیت الله جوادی آملی
