اشک بر حاج قاسم اشک توبه است؛ توبه از چه؟ توبه از نحوه بودنِ خود. وجودُکَ ذَنب لایغفر. آدم در بهشت در تمنای «مُلکِ لایَبلی» افتاد و نحوه ای از بودن را تمنا کرد که از بلا دور باشد، غافل از آنکه بهشت لِقا و رؤیت جز به بلا میسر نمی شود؛ لاجرم هبوط پیش آمد و انسان خود را در جهان عداوت و کینه یافت.
زندگی هایی که خود را در فرار از بلا تعریف می کنند، با عداوت و کینه روبرو می شوند. آیا ریشه فتنه ۸۸ و عداوت و کینه های آن را نباید در تمنای عافیت طلبی هایمان بدانیم؛ آنجا که مراقب نبودیم زندگی در پناهِ جهاد و رفتن در دلِ خطر را دیوانگی خواندیم و خواستیم قدری به زندگی هایمان سروسامان دهیم و هر گروهی تلاش کرد تا با جلب امکانات کشور به سوی خودش حاشیه امنی به دور از بلا و خطر برای خود دست و پا کند.
در این میان این حاج قاسم ها بودند که همچنان خود را در بهشت لقا و رؤیتِ حق حفظ کردند و بلاهای روزگار را به جان خریدند و هرجا خطری در میان بود، سینه خود را مهیای گلوله ها کردند و خود همچون کلمه توبه ای شدند برای ما که به وعده «مُلک لایَبلی» از آن بهشت لقا و رؤیت هبوط کرده ایم. آری در هربار نظر کردن به حاج قاسم، اشک توبه سرازیر می شود؛ توبه از نحوه بودنِ خود.
توبه از بودنی که حکومت را ریاست می بیند نه قبول مسئولیت. بیهوده نیست که او فرمانده سپاه قدس است. گویی بیت المقدس همان بهشت لقا است که تا «قابَ قوسَینِ اَو اَدنی» انسان سیر کرده است اما شرط این معراج مواجه شدن با سهمگین ترین بلای روزگار یعنی اسرائیل غاصب است و کسی که از این مواجهه بترسد، باید زندگی در عداوت و کینه را تجربه کند.
حاج قاسم ما را هم در سپاه خود بپذیر.
و ای آمریکا بدان که با اشک بر حاج قاسم، ما تو را همان شیطان بزرگ یافتیم که دیگر وعده «مُلکِ لایَبلی» تو را باور نخواهیم کرد و دوباره به معراج گاه پیامبر اسلام باز خواهیم گشت.
و تو نیز در این بهشتِ لِقا جایی نخواهی داشت و بزودی این مُلک، «مُلکِ سلیمانی» خواهد شد.
#از_مُلکِ_لایَبلی_تا_مُلکِ_سلیمانی
@soha_sima
