هر اولی را پایانی است مهم این است که چگونه آغازت را به پایان برسانی اگر با هوالاول و الاخر ،در ظاهر و باطنت همراه باشی امید عاقبت به خیری در تو میباشد اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا بحق محمد و آله الطاهرین
این یک کُشَیکَل میباشد (یعنی مُصغَّر کشکول یا تو بگو همان کشکولک) یکی از سنت های علمای گذشته ما نوشتن کشکول بوده است که شاید معروفترین آن ها کشکول جناب شیخ بهایی علیه الرحمه است در کشکول بیشتر سخنان و نکات زیبایی که از این طرف و آن طرف به دست می آمده نوشته می شده است و کمتر در آن ها نوشته های خود صاحب کشکول وجود دارد در این کشکولک هم سعی بر آن است که نوشته های بنده حتی الامکان وجود نداشته باشد و نوشته های خود را در وبلاگی دیگر بارگذاری خواهم کرد
دوری از امیال و هوسهای باطنی و نیز پروراندن آرزوهای پوچ در خیال، انسان
را به حیوانی سرکش و افسار گسیخته مبدّل کرده و او را از هدف غایی و رسیدن
به تکامل دور می سازد چنانکه آن حضرت به مالک مرقوم داشتند:
«وَ أَمَرَهُ
أَنْ یَکْسِرَ نَفْسَهُ مِنَ الشَّهَوَاتِ» با میل زندگی نکن بعضیها با
میل کار میکنند
میگویند من هر چه بخواهم میگویم، هر جا بخواهم میروم،
هر چه بخواهم میخرم یعنی به میل حرکت میکنم؛
انسان ضابطهای دارد حسابی و
کتابی دارد، اینطور نیست که جلویش باز باشد چرا که درباره این گروه خدای
سبحان فرمود: ﴿لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ﴾ یعنی او میخواهد جلویش باز باشد که
هر فجوری بکند و کسی جلویش را نگیرد ﴿بَلْ یُرِیدُ الْإِنسَانُ لِیَفْجُرَ
أَمَامَهُ﴾ لذا چنین آدمی متحرّک بالمیل است نه به اراده، حیوان هم متحرّک
به میل است نه به اراده.
فرمود: «وَ أَمَرَهُ أَنْ یَکْسِرَ نَفْسَهُ مِنَ
الشَّهَوَاتِ وَ یَزَعَهَا عِنْدَ الجَمَحَاتِ» این شتر جموح و چموش و
سرکش را که میبینید در درون انسان هم وجود دارد و آن غضب یا شهوت است که
جموحی و چموشی دارد لذا حضرت فرمود:«اِعقل و توکّل»،«فَإِنَّ النَّفْسَ
أَمَّارَةٌ بالسُّوءِ إِلاَّ مَا رَحِمَ اللَّهُ».
پاسخ: صوم (روزه) از ریاضات مشروعه است، ماهی سه روز
خیلی مؤکد است؛ اول و وسط و آخر [ماه]. همچنین کثرت صلات؛ [در روایت است]
حضرت رسول صلیاللهعلیهوآله به اندازهای [نماز خواند] که پایش متورم
شد.
معلوم است ریاضات شرعیه، عمل به واجبات و ترک محرمات است.
امام سجاد علیه السلام در دعای وداع با ماه مبارک رمضان فرمود:
«ثم قد فارقنا عند تمام وقته وانقطاع مدّته ووفاء
عهده [عدوه] ونحن مُودّعوه».
این ماه بعد از آنکه پایانش فرا رسید، از ما
مفارقت و هجرت کرد و ما را تنها گذاشت. و ما هم اکنون با ماه خدا وداع
میکنیم. «وداعَ مَن عزّ فراقه علینا» چه وداعی؟ وداع تشریفاتی؟ نه؛ وداع
با دوست عزیزی که مفارقتش برای ما توانفرساست؛ آن کس که اهل معنا بود خیرش
در این ماه بیشتر شد و آن کس که گرفتار گناه بود از گناهش کاسته شد. ما کسی
را وداع میکنیم که رفتنش برای ما بسیار گران و سخت است و ما را غمگین
میکند، ماهی که شب و روزش رحمت بود.