بصیرت شرط انسانیت

بصیر مُبَصِّر امام بصیران روح الله الموسوی الخمینی علیه رضوان الله الاکبر : 

انسان با روحْ انسان است؛ با بصیرتْ انسان است.

ما همه، با همه حیوانات شرکت داریم در اینکه گوش داریم، چشم داریم، پا داریم، دست داریم. اما این مناط انسانیت نیست.

 آنى که انسان را از همه موجودات جدا مى ‏کند، از همه موجودات طبیعى جدا مى‏ کند، آن قلب انسان است؛ آن بصیرت انسان است.

شما بصیرت داشته باشید انسانید. اگر بصیرت نداشته باشد ابوجهل چشم داشت، اما انسان نبود.

  صحیفه امام، ج‏8، ص: 462

9دی روز بصیرت و بیعت با ولایت مبارک

حقیقت حالت خواب از منظر قرآن

در فرهنگ قرآن ، خواب ، مرگ موقت نسبی است .

انسان با خواب حقیقتاً می میرد ، نه مجازاً ؛

لیکن مرگش نسبی و موقت است ؛ نه مطلق .

آیت الله جوادی آملی

تفسیر تسنیم ج 40 / 107

خدا فهم این معارف را روزی همه بگرداند

آمین

پدر حضرت آدم علیه السلام

 گفتا بصورت، ار چه ز اولاد آدمم‏

لیکن، به مرتبه به همه حال برترم‏

خورشید آسمان ظهورم عجب مدار

ذرات کائنات، اگر گشت مظهرم

اوصاف لا یزال ز من گشت آشکار

بنگر بمن، که آینه ذات انورم

فى ‏الجمله مظهر همه اسماست ذات من

بل اسم اعظمم به حقیقت چو بنگرم‏

...که خود مصیبتى است جبران ناپذیر

از وصیت‏ها [ى‏] من که در آستان مرگ، و نفس‏هاى آخر را مى ‏کشم به تو که از نعمت جوانى برخوردارى، آن است که معاشران خود و دوستان خویش را از اشخاص وارسته و متعهد و متوجّه به معنویّات و آنان که به حبّ دنیا و زخارف آن گرایش ندارند و از مال و منال به اندازه کفایت و حدّ متعارف پا بیرون نمى ‏گذارند و مجالس و محافلشان آلوده به‏ گناه نیست و از اخلاق کریمه برخوردارند، انتخاب کن که تأثیر معاشرت در دو طرف صلاح و فساد اجتناب ناپذیر است، و سعى کن از مجالسى که انسان را از یاد خدا غافل مى ‏کند پرهیز نمایى که با خو گرفتن به این مجالس ممکن است از انسان سلب توفیق شود، که خود مصیبتى است جبران ناپذیر.

صحیفه امام، ج‏16، ص: 212

چرا حضرت با آوردن کاغذ و قلم مخالفت کردند؟

در مطلب قبلی گفته شد:

وقتی پیامبر صلی الله علیه و آله در بستر بودند فرمودند:

أُتونی بِدَواةٍ و قرطاس أَکتُبْ لَکمُ کتاباً لَن تَضِلُّوا بَعَدهٌ اَبَداً.

قلم و کاغذ بیاورید تا (وصیت) نامه ای برای شما بنویسم که بعد از من هرگز گمراه نشوید.

در این بین آن شخص گفت :

إنَّ النیی غَلبَهُ الوَجَعُ و عنِدَکم کتابُ اللهِ؛ حَسْبُنا کتابُ الله

بار الها، چه مصیبتی از این بزرگتر!

در دهه آخر صفر سال 11 هجری پیامبر(صلی الله علیه و آله) بیمار شد. در حال بیماری، اُسامَه فرزند زید - آزاد شده پیامبر - را، که در آن زمان هجده ساله بود، به امیری لشکری گماشت که  به سمت شام رفته و با نصارای روم شرقی بجنگد. [1]

دستور فرمود که در آن لشکر، ابوبکر و عمر و ابوعبیده جرّاح سَعد بن عُباده و دیگر سران صحابه از مهاجر و انصار شرکت کنند، و تأکید فرمود که کسی از ایشان، از رفتن با آن لشکر، تخلّف نکند [2] .

دل بستن به امور اعتباری

    چون که گلّه بازگردد از ورود    پس فتد آن بز که پیش‏آهنگ بود

گاهى به یک عقب‏گرد، اوضاع برمیگردد و پیش‏آهنگ، پس‏آهنگ می‏شود

یکى از اساتید ما که خداوند درجاتش را متعالى گرداند در درس به ‏عنوان نصیحت داستان شخصى را مطرح کرد، فرمود: وقتى او وارد مجلس شد، او را در بالاى مجلس نشاندند، خانه مزبور دو در داشت، آن در که بسته بود بالا محسوب مى ‏شد، و در ورودى که باز بود پایین شمرده مى‏ شد، هرگاه کسى وارد مى ‏شد وى را در بالا نشسته مى ‏دید، رندى در باز را بست، و در بسته را باز کرد، و این شخص به همین سادگى به قسمت پایین اتاق افتاد، پس آدم باید در چه رتبه ‏اى باشد که به این امور اعتبارى دل خوش کند

علامه حسن ‏زاده آملى

شرح فارسى الاسفار الاربعه

ج‏1 ؛ ص33

تمسک به قرآن بدون عترت امکان ندارد

امیرالمومنین ، امام علی علیه السلام ، عِدل قرآن است . بلکه حقیقتش متحد با تمام حقیقت قرآن است و این دو از هم امتیاز ندارند .

علی ترجمان القرآن است .

قرآن وجود کتبی و عترت علیهم السلام وجود عینی قرآن هستند . یعنی قرآن و عترت در یک منزلت هستند .