یک نکته از هزاران: نکته نکته هایی از این طرف و آن طرف
هر اولی را پایانی است
مهم این است که چگونه آغازت را به پایان برسانی
اگر با هوالاول و الاخر ،در ظاهر و باطنت همراه باشی
امید عاقبت به خیری در تو میباشد
اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا
بحق محمد و آله الطاهرین
این یک کُشَیکَل میباشد (یعنی مُصغَّر کشکول یا تو بگو همان کشکولک)
یکی از سنت های علمای گذشته ما نوشتن کشکول بوده است
که شاید معروفترین آن ها کشکول جناب شیخ بهایی علیه الرحمه است
در کشکول بیشتر سخنان و نکات زیبایی که از این طرف و آن طرف به دست می آمده نوشته می شده است
و کمتر در آن ها نوشته های خود صاحب کشکول وجود دارد
در این کشکولک هم سعی بر آن است که نوشته های بنده حتی الامکان وجود نداشته باشد
و نوشته های خود را در وبلاگی دیگر بارگذاری خواهم کرد
پیام های کوتاه
آخرین مطالب
پیوندهای روزانه
بارها در مشاهد مشرفه ملاحظه می‌کردم می‌دیدم غیر از مهربانی و دلسوزی چیزی نبود. برای همه، بدترین آدم‌ها که شاید ما تحمل نکنیم. آنجا حضرت تحمل می‌کنند. مهربانی می‌کنند. غصه می‌خورند. فقط یک قدم ما برویم. خصوصاً امام رضا علیه السلام...
السلام علیک ایها الامام الرئوف
فرق مسائل مادی با مسائل معنوی در ملموس بودن و نبودنشان است.
مسائل معنوی از سنخ عالم غیب هستند و لذا اکثر انسانها از آنها غافلند.
درد جسمی به راحتی فهمیده میشود ولی امراض و دردهای روحی و معنوی برای اکثر ما انسانها ناپیدا هستند.
احتیاج ما به اهل‌بیت علیهم‌السلام مثل احتیاج ما به نفس کشیدن است . یعنی حیات ما وابسته به ارتباط با آنهاست هرچند چون از سنخ غیب می باشد برای ما ملموس نیست بخاطر همین هم گاهی احساس بی‌نیازی میکنیم و حتی ممکن است این احتیاج را انکار کنیم ولی این انکار مثل این است که کسی نخواهد نفس بکشد.
احتیاج ما به هوا و آب و غذا و .... همه تا لحظه مرگ است ولی احتیاج ما به اهل‌بیت علیهم‌السلام احتیاجی ابدی است که تازه از لحظه مرگ برای عموم مردم آشکار میشود :
فَبَصَرُکَ الیَومَ حدیدٌ
هر لحظه باید احتیاح خود را به اهل‌بیت علیهم‌السلام احساس کنیم و آن‌را باور کنیم
آقاجان !
مباد آنکه دمی بی تو بگذرد عمرم
مباد آن که دمی از تو دم نزنم
مباد آنکه به غیر تو رو بزنم
خیال کن که غزالم بیا و ضامن من شو ....
دریافتپ.ن:
1- چند بار برای این پست مطلب نوشتم و پاک کردم
به این نتیجه رسیدم که فقط گوش کنید و من حرف اضافه نزنم
2- دعا کنید روزی مون بشه بریم به پابوس
خیلی دلمون تنگه
حضرت رضا (علیه السلام) از تبار بهشت رضوان است
به گونه‌ای که رضایت انسانها از یکدیگر،
و نیز رضایت عبد از مولایش،
و رضایت مولا از عبدش و نیز رسیدن به مقام رضا ؛
تنها در گروه برکت مقام بلند و نام راضی حضرت رضا(علیه السلام) است.
آیت الله جوادی آملی
[فلسفه الهی از منظر امامرضا (ع) - صفحه 13]
می خواستم یک شعر درباره امام رضا علیه السلام بذارم
ولی به نظرم رسید شاید بد نباشه اشعار امام رضایی این وبلاگ را یک جا به هم دوستداران آن حضرت تقدیم کنم
مرا ضمانت کن (شعر از بنده هست البته اگه بشه بهش گفت شعر )
دلت در کجا خوش است؟
... دوایش لقای توست (شعر از یکی از رفقای بنده و کمی تصحیح از جانب بنده)
ای دل نگفتمت نرو...
بالم شکسته بود
بهانه ای که ندارم...
گریه ای کرده ام امشب...
جان طاقت هجر تو از این بیش ندارد
شاید خیلی از ماها توی این چند روزه یک اضطراب از سر شوق داریم
اضطراب از این که ماه مبارک داره از راه می رسه و ما که مشتاق مهمانی خداییم هنوز خودمون را برای این ماه و این مهمانی آماده نکردیم
حالا باید چکار کنیم ؟
آیا میشه تو این دو سه روز باقی مانده کاری کرد؟!
خوبه جوابش را از محضر امام رضا علیه السلام دریابیم
آیا شفای مریض و گرفتن حاجات در حرم اهل بیت علیهم السلام کرامات اهل بیت علیهم السلام است یا کرامت آن مریض و آن حاجتمند؟
حضرات اهل بیت علیهم السلام به مقتضای این که تجلی اعظم حق تعالی هستند مظهر دائم الفضل علی البریة بودن حق تعالی هستند
پس دائما آن ها در حال لطف و کرامت نسبت به خلایق هستند
یعنی آنها همیشه شافی هستند و برای همه
این جای تعجب نیست که آنها شخصی را شفا بدهند
بلکه باید دید آن شخصی که شفا یافته است چه کرده است و چه نسبتی با امام برقرار کرده است که توان دریافت فضل اهل بیت را پیدا کرده است
تعجب در این است که چگونه عده ای در دریای کرامت و رحمت و فضل اهل بیت علیهم السلام غرق نمی شوند.
فتأمل جیداً فیما قلت لک ففیه باب من المعارف الولائیة
بازهم دلم و علقه به امام رضا علیه السلام
که ایران اسلامی با تمام وسعتش صحن پر از نور حرمش می باشد
این بار هم پاره نوشته ای دیگر
البته همراه با دو تذکر:
1- این کلمات از عنایات آن سلطان عالم به حقیرترین بندگان خویش است
2- معترفم به این که این کلمات معراست به جای شعر به تعبیر آن روح خدایی که مست از خم می ولایت علوی و رضوی بود :
شاعر اگر سعدی شیرازی است
بافته های من و تو بازی است
گریه ای کرده ام امشب...
و شدم راهی آن شهر عزیز
و چه شهری است که می آید از آن
بوی آن دلبر و دلدار
همان دلبر و دلدار که شدم مست و خرابش
شده ام محو جمالش
چه جمالی!
که ببردست دل از یوسف کنعان
و نبرید به جای ترنجش ید خود را
بلکه بریده عوض دست ترنج دل خود را
و در حیرت است از آن حسن و کمال و شرف و هیبت و ...
و در پیش جمالش فرو رفته به خجلت ز جمالش
و گوید به ضمیرش :
که هزار یوسف کنعان همه از بهر رضا خادم و دربان
و در حرم یوسف زهرا بباید که کنند خاک کف صحن و سرایش کحل بصرها
...
گریه ای کرده ام امشب
و شدم راهی مشهد...
(5تیر90-ماه مبارک رجب قبل از زیارت رجبیه)